اوردنچر

معمولا به ازای هر دندان از دست رفته بهتر است یک واحد ایمپلنت گذاشته شود ولی اگر بیمار نیاز به کاشت چندین ایمپلنت داشته باشد و شرایط اقتصادیش اجازه انجام این درمان با این تعداد را ندهد، می‌توانیم به ازای هر دو پایه ایمپلنت یک واحد روکش متصل شونده بین دو پایه ایملنت قرار دهیم و هنگام قالبگیری ایمپلنت، به جای دو واحد روکش، سه واحد به بیمار تحویل دهیم و درمان را با روکش های ثابت به بیمار تحویل دهیم و از انجام روکش ها یا پلاکهای متحرک پرهیز کنیم.

توجه به این نکته ضروری است که بین هر واحد ایمپلنت فقط می‌توان تعداد یک روکش متصل شونده استفاده کرد، نه بیشتر. این بدین معناست که اگر بیمار پنج واحد دندان کشیده باشد قاعدتاً باید پنج واحد ایمپلنت به جای آنها قرار داد. ولی اگر شرایط اقتصادی بیمار اجازه انجام پنج واحد را ندهد، می‌توانیم برای این کیس، سه واحد ایمپلنت بگذاریم و دو واحد روکش متصل شونده قرار دهیم. بنابراین امکان اینکه فقط دو واحد گذاشته شود و مابقی با روکش متصل شونده پر شود، وجود ندارد.

حال در چنین شرایطی ممکن است بیماران نواحی بی‌دندانی وسیعی داشته باشند که کل دندانهای یک فک یا هر دو فک را از دست داده باشند. بنابراین باز هم اگر به لحاظ مالی انجام فول ایمپلنت فک بالا یا پایین و تعداد ایمپلنت‌های زیاد برایشان سخت باشد ، پس بهتر است به سراغ اوردنچر مبتنی بر ایمپلنت برویم.

درمان‌های اوردنچر یکی از راه‌حل‌های درمانی برای بیمارانی که همه دندانهای خود را از دست دادند انجام پذیر است ارائه این طرح درمانی با استفاده از ایمپلنت های دندانی استئواینتگر شده باعث پایداری و ماندگاری پروتز، جلوگیری از تحلیل بیشتر استخوان و بهبود نیازهای زیبایی شناختی و عملکردی بیماران می شود که در نتیجه بر اعتماد به نفس بیشتر بیماران تأثیر می گذارد.

این درمان نسبت به استفاده از دست دندان مزایای بسیار زیادی داردو کیفیت زندگی افراد را بهبود می بخشد. نتایج ایده‌ال و عالی این درمان نسبت به دست دندان‌ها یا پلاک‌های متحرک قدیمی، نشان دهنده این است که درمان اوردنچر مبتنی بر ایمپلنت از نظر ماندگاری و پایداری جایگزینی بسیار مناسب برای پروتز کامل (دست دندان) است و از نظر مالی نیز جایگزینی مناسب برای فول ایمپلنت کل فک می‌باشد.

ثبات در تکنیک‌ کارگذاری ایمپلنت ها، طراحی پروتز و سیستم‌های اتصال آنها در ثبات اوردنچر بسیار قابل توجه است و این درمان معمولا درصد موفقیت بسیار بالایی دارد.

در خصوص دست دندانها درست است که جز درمانهای قدیمی و رایج برای افراد مسن بوده ولی بیمارانی که از پروتز کامل یا پارسیل استفاده می‌کنند، با گذشت زمان، به دلیل تحلیل های لثه یا استخوان مقداری فرو رفتگی یا برجستگی بر سطح لثه و استخوان آنها باقی می‌ماند و مانع از نشست دست دندان بطور عادی می‌شود و درد و التهاب به همراه دارد یا تغییرات فیزیولوژیکی داخل دهانی، و ایجاد تغییرات در الگوهای عضلانی باعث عدم ثبات و گیر دست دندان قدیمی می‌شود و مرتبا منجر به لق خوردن، بیرون پریدن دست دندان، تکلم سخت تر و عدم استفاده درست برای بیمار بشود.

لذا برای حل مشکل و ایجاد گیر و ثبات بیشتر و جلوگیری از تحلیل استخوان فک درمان اوردنچر پیشنهاد می‌شود. اوردنچر مبتنی بر ایمپلنت نیاز به کاشت دو یا چهار پایه ایمپلنت در هر فک دارد تا پس از انجام ایمپلنت‌ها و پیوند ایمپلنت به استخوان در مرحله قالب‌گیری به کمک اوردنچر پلاک ثابتی را برای کل فک،بر روی ایمپلنت‌ها قرار می‌دهیم. پروتزهای اوردنچر در نیروی جویدن و غذا خوردن و تفکیک بار نیرو بر روی فک در داخل دهان، نسبت به پروتزهای کامل معمولی (پلاک ها یا دست دندانها) برتری دارند.