تقریبا در تمام جراحی های ترمیمی یا زیبایی در فک ، میزان تراکم استخوان در محل مورد عمل نقش بسیار ویژه ای در روند درمان و ثبات و عملکرد بیمار دارد.
این جراحی میتواند شامل انواع پیوند استخوان جهت بازسازی یک قسمت کوچک و یا قسمت وسیعی از فک یا صورت باشد اگر میزان تخریب و تحلیل استخوان زیاد باشد
جراحی لترال اگمنتیشن در Naro ridge به دنبال تحلیلهای شدید عرض استخوان انجام میشود. سه نوع جراحی جهت بازسازی استخوان در این دسته تحلیلها وجود دارد که در ذیل به آنها اشاره میکنیم.
این درمان شامل استفاده از پودرهای استخوانی یا ممبرانها جهت بازسازی نواقص استخوان فک انجام میشود. مزیت استفاده از این روش این است که بسته به نوع شرایط تحلیل استخوان در ناحیه، هر مقدارحجم که لازم داشته باشیم قابل تهیه و استفاده است. این درمان هم شامل انواع تکنیک های اتوگرافت، الوگرافت، زنوگرافت و یا ترکیبی از آنها میشود که قبلاً در مبحث پیوند استخوان به آنها اشاره کردیم.
شامل برداشت قطعه استخوانی از ناحیه خلف مندیبل یا چانه ( از بدن خود فرد ) و یا بطور الوگرافت و استفاده و جایگذاری آن قطعه در نایحه لترال استخوان تحلیل رفته میباشد که در ابعاد مختلف ( بسته به نیاز ناحیه تحلیل رفته ) قابل استفاده است.
فیکساسیون این قطعه به استخوان توسط اسکرو یا پیچ و پلیت ها انجام میشود.در مواردی که تحلیل های شدید و گسترده در کل فک بالا یا پایین وجود دارد جهت درمان میتوان از بلاک های استخوانی ایلیاک یا بلاک استخوانی از لگن خود بیمار استفاده کرد که معمولا این نوع جراحی در اتاق عمل و تحت بیهوشی انجام میشود.
این نوع از بازسازی استخوانی فک بهترین و موثرترین روش جهت بازسازی لترال میباشد. در این تکنیک با استفاده از ابزارهای مخصوص و ظریف جراحی مانند پیزو سرجری و استوئتوم ها، استخوان ناحیه مدنظر از وسط افقی برش خورده و باز میشود و معمولاً همراه با این جراحی ایمپلنت دندانی نیز بطور همزمان در همان مرحله گذاشته میشود و اطراف آن با پودر استخوان و پیوند استخوان پر میشود.
این روش یک تکنیک بسیار دقیق و حساس به خصوص در فک تحتانی میباشد. نتایج آن بطور چشمگیری از سایر تکنیکها بهتر و روند بهبودی و پیوند سریعتر انجام میشود .با این روش حدود 5 الی 8 میلیمتر میتوان عرض استخوان را افزایش داد.
این جراحی که افزایش عمودی طول استخوان میباشد، با استفاده از سه تکنیک و سه روش قابل انجام است.
در این تکنیک نیز مانند GBR در مبحث latral augmentation ها، از پودر استخوان و ممبران ها و tent screw ها برای افزایش حجم استخوان استفاده میشود و در کیس هایی با ریجهای پهن بیشتر مورد استفاده قرار میگیرد.
در این روش نیز مانند توضیحات قبلی در مبحث latral augmentation از بلاکهای استخوانی در سایزهای متفاوت در راس ریج استفاده میشود و با پیچ و پلیتها فیکساسیون به استخوان فک انجام میشود.
روش اینترپوزیشنال، جز بهترین و قطعی ترین روش بازسازی در خلف مندیبل میباشد. در این جراحی استخوان بصورت افقی برش خورده و به دو قسمت تقسیم میشود و در حالیکه خونرسانی استخوان توسط بافت نرم چسبنده به آن برقرار میباشد و با دقت حفظ میشود، استخوان به سمت بالا جا به جا میشود و سپس از بلاکها و پودرها جهت تامین فضای ایجاد شده بین دو استخوان تقسیم شده استفاده میشود و در نهایت قطعه پیوند شده به استخوان فک، توسط میکرو یا مینی پلیت ها فیکس میشود.
این روش از جراحی نیز با استفاده از وسایل دقیق و ظریف جراحی مانند پیزو سرجری انجام میشود که به بافت نرم آسیبی وارد نشود و کیفیت درمان بالاتر رود.
در این تکنیک که بهترین نتایج بازسازی استخوان را ایجاد میکند امکان این وجود دارد که حدود 10 الی 12 میلیمتر ارتفاع استخوان را افزایش داد. پس از این جراحی بازسازی عمودی استخوان، معمولاً 5/3 تا 4 ماه بعد از جراحی پیچ و پلیت هایی که جهت فیکس کردن گذاشته شده بود، خارج میشود و سپس جراحی ایمپلنت آغاز میشود.
لترالیزاسیون و جابجایی عصب آلوئولار تحتانی برای کاشت ایمپلنت دندانی روش درمانی مناسب است برای بیمارانی که ناحیه بیدندانی آنها به لحاظ ارتفاع استخوان کوتاه است و نیاز به ایمپلنت دندانی دارند، اگر بخواهیم ایمپلنتی با طول و قطر مناسب جهت ثبات و عملکرد بهتر برای این افراد بگذاریم ممکن است با عصب فک پایین برخورد کندو درمان به مخاطره بیفتد و یا تحلیل استخوان فک پایین در ناحیه خلفی میتواند منجر به کاهش لبه استخوان شود و قرار دادن ایمپلنت را در این نواحی به مخاطره بیندازد.
این اتفاق بیشتر در ناحیه دندانهای شش و هفت میفتاد و جابجایی عصب آلوئولار تحتانی و به دنبال آن قرار دادن ایمپلنت در فک پایین آتروفیک بیدندانی خلفی راهکاری برای این بیماران است که این جراحی Nerve lateralization نام دارد.
البته که چندین روش درمانی برای این کیس ها وجود دارد مانند: استفاده از ایمپلنت های کوتاه، بازسازی و پیوند استخوان، قرار دادن ایمپلنتها در زاویههای شدیدتر و یا جابهجایی عصب آلوئولار تحتانی و لترالیزاسیون.
این جراحی بسیار دقیق و حساس است که صرفاً باید توسط متخصص جراح فک و صورت انجام شود و ملاحظات دقیقی در حین جا به جایی عصب برای حفظ حواس لب انجام شود. این تکنیک باعث میشود طول ایمپلنت و طول پروتز مناسبی در مقایسه با استفاده از ایمپلنتهای کوتاه تر، برای حفظ کانال فک پایین و ثبات و کارایی بهتر استفاده شود
بیمارانی که به مدت طولانی دندان خود را از دست دادند دچار تحلیل استخوانی فک می شوند و از آنجایی که جهت کار گذاشتن ایمپلنت با طول و قطر ایدهال، نیازمند بستر مناسب بافت سخت و نرم در بیماران هستیم بنابراین بازسازی استخوانی ضروری است. جهت مشاوره و گرفتن طرح درمان در خصوص روشهای بازسازی فک با پذیرش در تماس باشید.
برای تغییر این متن بر روی دکمه ویرایش کلیک کنید. لورم ایپسوم متن ساختگی با تولید سادگی نامفهوم از صنعت چاپ و با استفاده از طراحان گرافیک است.
پیوند استخوان فرایندی است که در آن بافت استخوانی تخریب شده با کمک تکنیکهای جراحی پیوندی و استفاده از متریال پیوند بافت سخت، به بافت استخوانی مستحکم و جدیدی تبدیل میشود.
جراحان فک و صورت با موفقیت از تکنیکهای جراحی بافت نرم یا سخت، برای انتقال از یک قسمت بدن به قسمت دیگر که دچار تحلیل است استفاده میکنند.
این جراحی میتواند شامل انواع پیوند استخوان جهت بازسازی یک قسمت کوچک و یا قسمت وسیعی از فک یا صورت باشد. اگر میزان تخریب و تحلیل استخوان زیاد باشد، بافت استخوانی جهت پیوند از لگن یا ساق پا برداشته میشود و به صورت یا گردن منتقل شود.
و یا اگر پیوند استخوان برای ناحیه و بازسازی قسمت کوچکتری از فک باشد در این صورت قطعهای از استخوان از انتهای فک و یا قسمتی از فک تحتانی که تراکم استخوان خوبی دارد برداشته میشود و در محل مورد نظر پیوند داده میشود. اگر هم نیاز به پودر یا متریالهای پیش ساخته جهت پیوند استخوان داشته باشید بنابراین پیوند توسط الوگرافت ها صورت میگیرد و ناحیه مد نظر با پودر استخوان بازسازی میشود .
بطور کلی در تثبیت و موفقیت هر پیوند استخوان سه فاکتور مهم وجود دارد :
در جراحیهای داخل دهانی، هنگامیکه پوسیدگیهای عمیق دندانی، عفونت و التهاب اطراف لثه یا انتهای ریشه دندان، عمق پاکت زیاد در لثه، شاخص پلاک و از دست دادن چسبندگی لثه و .. فعال شود بدنبال آن احتمال نگهداری دندان کاهش پیدا میکند. به دنبال خارج کردن دندان بهتر است اگر شرایط مناسب بود، ایمپلنت دندان بطور همزمان با خارج سازی دندان انجام شود تا از تحلیل استخوان در آن ناحیه جلوگیری شود و جای دندان از دست رفته را سریعتر با ایمپلنت پر کنیم. در سیستم فیزیولوژیک بدن انسان وقتی از عضوی استفاده نشود آن عضو کم کم قابلیت و فعالیت خود را از دست میدهد. پس از جراحی خارج کردن دندان اگر ناحیه بیدندان و بدون ایمپلنت باقی بماند کم کم در سالهای پیشرو روند تحلیل استخوان شروع میشود .
دندانها و استخوان و لثه اطراف آن نقش مکملی در رشد و سلامت یکدیگر دارند. بدین ترتیب که وجود دندانها و ریشه های سالم در داخل استخوان فک، به حفظ سلامت و تراکم بافت استخوانی کمک میکند و از طرفی وجود استخوان و لثه سالم که به دور از ضایعه و توده باشد در حفظ دندان و ریشه آن بسیار موثر است. بنابراین وجود هر گونه پوسیدگی، تروما، ضربه، عفونت، التهاب، توده، تومور، ضایعات پاتولوژیک و هرگونه مشکلاتی از این قبیل ممکن است باعث آسیب به دندان و استخوان ساپورت کننده اطراف آن شود.
ریشههای دندان در حفظ و فعالیت سلول های استخوانی، نقش مهمی دارند و اگر یک دندان به هر علتی از دست برود فعالیت سلولها جهت نگهداری و حفظ حجم استخوان نیز از بین میرود و اینجاست که روند تحلیل استخوان فک آغاز میشود. این تحلیل در نوجوانان و جوانان به دلیل شرایط رشد فیزیکی دیرتر و کندتر شکل میگیرد ولی در سنین میانسالی سریعتر صورت میگیرد. این تحلیل ممکن است در جهت عرض یا طول استخوان و یا حجم استخوان اتفاق بیفتاد.
این اتفاق بیشتر در ناحیه دندانهای شش و هفت میفتاد و جابجایی عصب آلوئولار تحتانی و به دنبال آن قرار دادن ایمپلنت در فک پایین آتروفیک بیدندانی خلفی راهکاری برای این بیماران است که این جراحی Nerve lateralization نام دارد.
البته که چندین روش درمانی برای این کیس ها وجود دارد مانند: استفاده از ایمپلنت های کوتاه، بازسازی و پیوند استخوان، قرار دادن ایمپلنتها در زاویههای شدیدتر و یا جابهجایی عصب آلوئولار تحتانی و لترالیزاسیون.
این جراحی بسیار دقیق و حساس است که صرفاً باید توسط متخصص جراح فک و صورت انجام شود و ملاحظات دقیقی در حین جا به جایی عصب برای حفظ حواس لب انجام شود. این تکنیک باعث میشود طول ایمپلنت و طول پروتز مناسبی در مقایسه با استفاده از ایمپلنتهای کوتاه تر، برای حفظ کانال فک پایین و ثبات و کارایی بهتر استفاده شود.
اتوگرافت یا اتوگن ها یکی از موثرترین انواع پیوند به جهت اگمنتاسیون ناحیه تحلیل شده هستند که استخوان از بدن خود فرد برداشته میشود و در ناحیه مورد نظر، پیوند زده میشود.در اتوگرفتها به دلیل اینکه از بلاک استخوانی خود فرد جهت پیوند برداشت شده است، پیوند سریعتر و موفقیت آمیزتر از انواع پیوند های دیگر است.استخوان بدن منبع خوبی از سلولهای بدن خود فرد است و احتمال پس زدن و نگرفتن پیوند توسط سیستم ایمنی وجود ندارد.
گرافتها یا پیوندهایی هستند که در آنها از بافت یا استخوان اهداشدۀ انسان یا از «استخوان بانکی» استفاده میشود و در ناحیۀ مدنظر جهت پیوند استفاده میشود.
آلوگرافتها در قیاس با اتوگرافت ها، دورۀ طولانیتری برای پیوند لازم دارند و زمان میبرد تا با بافت بدن ادغام شود ولی از نکات خوبش آن است که در جراحیهای وسیع و یا نواحی ای که نیاز به بازسازی بافت نرم یا سخت وسیعی دارند، میتوان در حجم و مقادیر زیاد آنها را جهت پیوند تهیه کرد؛ ازاینرو برای افرادی که دچار تحلیل استخوان شدید هستند، گزینه بسیار مناسبی است.
روشی از پیوند استخوان است که در آنها از منابع اهداکنندۀ حیوانی استفاده میشود.
استخوان گاو بهعنوان منبع اصلی جهت برداشت و پیوندهای زنوگرفت عمل میکنند.
در زنو گرافتها، استخوان حیوان مدنظر یا استخوان گاو در طول زمان به بافت استخوانی خود فرد پیوند و جایگزین میشود.
نوعی پیوند یا گرافتی است که در آن از نوعی استخوان مصنوعی بهعنوان جایگزین استفاده میکنند که از لحاظ شیمیایی شبیه استخوان انسان است. با پایهی کلسیم فسفات و تریکلسیم فسفات باعث تحریک و فعالسازی سلولهای استخوانی فرد شده و بستر مناسبی برای تشکیل سلولهای استخوانی جدید و پیوند به ناحیه مد نظر بشمار میاید.
۱. استئوبلاست ها در فرایند استخوان سازی نقش به سزایی دارند و باید در محل وجود داشته باشند. استئوبلاستها از شبکه های چین خورده فراوانی که غشای نازکی دور آن را گرفته تشکیل شده که این اندوپلاسما پروتین و کربوهیدراتها را به اندامکهای سیتوپلاسمی و غشای سلولی منتقل میکند. این شبکه با ترشحات خود باعث میشود استئوپلاستها در استخوان ذخیره شوند و با تراکم خود به فرآیند پیوند استخوان کمک کنند.
۲. خونرسانی باید در محل وجود داشته باشد. خون برای تغذیه استخوانی به میزان کافی باشد. وجود خون و درامتداد آن به وجود آمدن لخته های خونی محل مناسبی برای رشد استئوپلاستها میباشد.
۳. ثبات اولیه در پیوند انجام شده از فاکتور های مهم پیوند است. پیوند باید در طول بهبودی تثبیت شود. هر گونه فشار و حرکت در بافت پیوندی منجر به شکست درمان میشود بنابراین در برخی از جراحیها ممکن است جراح از پیچ و پلیتها جهت فیکساسیون ناحیه استفاده کند.
۴. بافت نرم باید حفظ شود و بدون اسیب باقی بماند. نباید تحت کشش باشد. غشای نازک بافت نرم مانند عایقی برای تشکیل و پیوند استخوان عمل میکند پس هرگونه آسیب به سطح بافت نرم ممکن است، عملکرد و فرم استخوان پیوند شده را تحریک یا تغییر دهد.
در بیماران ترومایی یا بیمارانی که در حوادث ناگهانی قسمتی از فک صورت یا گردن خود را از دست دادند، پیوند اعضای صورت شامل پیوند استخوان یا پیوند بافت نرم یا در شرایط آسیبهای وسیعتر، ترکیبی از هر دو پیوند انجام میشود.
درک اناتومی صورت و آنالیز شرایط بافت های سالم، تکنیک و مهارت جراح در پیوند، نقش بسیار مهمی در روند درمان و عملکرد و زیبایی آن عضو دارد. این جراحی با بهره گیری تواماً از فنون علم پزشکی و هنر نتایج ایدهالی در بلند مدت ارائه میدهد.
معمولاً در حوادثی که تخریبها وسیع هستند، متخصص جراح فک و صورت پس از بازسازیهای ابتدایی از متخصص پلاستیک یا متخصص پوست و مو هم در گرو پیشبرد عمل مشاوره میگیرد و یا در مراحل حادتر بعد از عمل و بهبود ناحیه پیوندی، جهت بازسازی پوست و بافت نرم بیمار را به متخصص پلاستیک ارجاع میدهد.